Maalesef son iki yıldır Sivas’ın ramazan coşkusuna gölge düştü. Camiiler ve bu arada Ulu camii de kapılarını cemaata kapamak zorunda kaldı. “Ya Hannan ya Mennan” ilahimiz camii duvarlarında yankılanamadı ama minarelerde dalga dalga yayılarak yüreğimize su serpti. Bu da geçer diyoruz ve korona ile mücadelemizi titizlikle sürdürüyoruz. Geçmiş ramazanlardan bir koku getirmesi dileğiyle sunuyorum şiirimi;
SİVAS ULUCAMİİ
Farklı lezzetler dolu, güzünde baharında,
Ağustos sıcağında ya da Gücük karında,
Bizimleydin geçmişte, bizimlesin yarında,
Sende buluştu kaç kez, torun, oğul ve dede,
Çok yiğido alnını öpüverdin secdede.
Senin ikliminde hoş, baharlar da hazan da,
Huşu kalplerden taşar, sel olur ramazanda.
Dostları uğurlarız son mekana bazan da.
Nur dolu sakinlerin bedenden azâdeler,
Bağrından kopmadılar o İhramcızâdeler.
Bazen halılarında konuk olur bebekler,
Bazen bir aksakallı pir yollarında emekler,
Eğilir, yıkılmazsın, seni bekleyen bekler.
Anlat, bir daha anlat, neydi o güzel mevzuu,
Anlat minarendeki o ince tevazuu.
Mekânda da ruh vardır, duygu vardır bir nevi,
Bahçende güller açar, hem maddi hem manevi,
Bilinmez, bilinmez ki kimdir bir manâ devi?...
Dualar yükselirken ferahlatır sineyi,
Seyrettin tebessümle ağlarken kaç nineyi?
Unutulur mu sandın sende yaşanan anlar,
Ürpertir yürekleri, söylenir Ya Hannan’lar,
Ulucamim, anlarsa, seni Yiğido anlar.
Her Cuma ve her kandil, her yer müminle dolar.
Sensiz bayram geçirse, mahzundur yiğidolar.
