Günlerden bir gün iki hasbihal niyetine, kıymetli bir büyüğüm ile buluştuk.
O kadar güzel şeyler konuşmuştuk ki siyaset, dini, felsefi; biraz spor ve birazda müzik...
Resmen konuşmalarımızdan letafet akıyordu. Zaten önemli olanda bu değil mi güzel insanlarla konuştukça ortamı güzelleştirmek?
Elbette tesiri yüksek sohbet ve muhabbete doyum olmazdı. Lakin her şeyin de bir sonu vardı.
Tam selamet dileyip ayrılırken bana öyle güzel bir cümle kullandı ki şu gün olmuştur hala unutamam:
" Unutma olur mu? Sana verilen nimet eş, iş, servet ve dahi makam bile olsa Allah'ın rızasını gözetmeden yaşama. Eğer unutursan kibir senin etiketin olur."
Unutmadım ve ilerde çocuklarıma ve gelecekteki nesillere ve öğrencilerime dahi asla unutturmayacağım.
Kibrin zıddı alçak gönüllülüktür. Alçak gönüllüler ancak tevazulu yaşayanlara has kılınmıştır. Fakat bu yaşam tarzını bilmeyenlerimiz pek de idrak sahibi değillerdir.
Ya sonradan görmenin getirdiği asillikten ya da baştan görmenin getirdiği doyumsuzluktan mıdır nedir biz tevazulu yaşamayı da pek de beceremeyiz.
İşte bu duruma genelde modern dilde kapitalist sistemin getirdiği yanlış yaşam biçimi deseler de ben büyüğümün tabiriyle adlandırmayı tercih ediyorum.
Tarihte şehzade Mustafa'nın bir sözü vardır: "Tevazuda 'mâ' gibi olun" Neden? Çünkü su yerden akar ama hayatın özüdür. Tıpkı insan da böyle olmalı. Demek ki hayatın özü insanın kabiliyetindedir.
Yaşarken azla yetinmeyi bilmeyenler bilmez. Bu bilmeyenler eşyanın, evin, arabanın, eşin, tatilin en güzeline kendilerini layık görenlerdir.
Fakat Peygamber efendimiz demişti ya: " İstemez misin ey Ömer dünya onların, ahiret bizim olsun." Aman Allah'ım bu nasıl bir ince bakıştır. İşte tevazuda zirveleşmiş bir nebi.
Velhasıl kelam duam kibirden halas edebilmek, tevazünün ise vuslatına erişebilmektir.
