Seni özlüyorum. Özlemek kötü bir şey değil. Acı verici de olsa, özlemek bana insan gibi hissettiriyor. Özlerken hem geçmişi hem de geleceği düşünüyorum. Geçmişte anılarımı anımsıyorum. Gelecekte özlemimi giderebilecek miyim bunun yanıtını arıyorum. Ama ne var ki hissettiğim şey şu anda gerçekleşiyor. Gelecek umutsuz dolu. Geçmiş ise özlem duyulacak bir sürü anı. Şu anda ise bu ikisinin yükünü taşıyorum. İnsan olmak, insan olabilmek böyle bir şey galiba. Sadece şu an varken, şu anımız neden geçmiş ve geleceğin etkisi altında?. Peki ya geçmiş hatırlanması güzel anılarla dolu olsaydı ve gelecek umutla dolsaydı. Şu anımızda nasıl bir değişiklik olurdu? Bana kalırsa pek bir değişiklik olmazdı geçmişteki mutluluklarımız şu anda elde olmadığı için ıstırap duyabilirdik, geleceğe umut duymakta sabırsızlanmamıza yol açabilirdi. Ama geçmişe, şu ana ve geleceğe bakınca uzaktan, bana bir ilizyonmu? gibi geliyor. Böyle şeylerin bir matematik kesinliğiyle bir yargıda bulunup hayatımıza şekil vermek içimden gelmiyor. Şu an özlem duyuyorsam, sebebi ne olursa olsun bunu içimden gelerek hissetmeliyim ve yaşamalıyım. Bana zarar verir düşüncesiyle akıl yürüterek bulduğum tedaviler, akla yatkın da olsa gerçek tedavi değilmiş gibi geliyor. Belki de özlem duygusu veya bize acı veren herhangi bir duygu tedavi gerektirmiyordur. Evet evet, tedavisi bu hastalığın, kendiliğinden geçene kadar yaşamak. Bir kere daha geldiğinde bir kere daha yaşamak. Belki duygularımızı birazda olsa böyle tanıyabiliriz. Belki bakarsın bir gün acı biberler, tatlı biberlere dönüverir. Acı biber demişken acı biberin, tatlı biberden ayıran madde "kapsaisin" isimli bir organik birleşikmiş. Biraz daha araştırdıktan sonra biberin bu maddeyi, mantarlardan ve kendisine zarar verecek bakterilerden korumak için ürettiğini buldum. İyi güzelde bunun konumuzla ne alakası var diyebilirsiniz. Öyle ki, insanoğlunun beyni de tıpkı acı biberin yaptığı gibi kendisine acı çektiren, kendisine zarar veren bir şey olduğunda yine kendisini korumak için düşünceler üretir. Bunu genellikle akıl yürüterek yapar. İnsan yaşlandıkça duygusuzlaşmasının sebebi: başarılı bir şekilde kendini koruyabileceği bilgiyi, akıl yürütmek için toplamış olmasıdır. İlk başta bahsettiğim geçmiş, gelecek ve şu an da yaptığım tespitte bu akıl yürütme olayına bir örnektir. Sonuç olarak tecrübe kazandıkça bize zarar verdiğini düşündüğümüz duygulara karşı bir savunma üretiyoruz. Çoğu zaman yeterli tecrübesi olan kişide bu savunmada başarılı olabiliyor. Fakat bu kazancında bir kaybı var her kazançta olduğu gibi... Belki eskisi kadar acı çekmiyoruz dur ama kim bilir belki de acı biber gibi tadımız acılaşıyordur. Ne dersiniz?