Bizim çocukluğumuzda siyah önlük beyaz yakalık beyaz kurdele takardık. Her pazartesi mendiller çıkar sıranın üzerine tırnak kontrolü yapardı öğretmenlerimiz. Teneffüslerde öyle kantinler yoktu. Simit satılırdı, mis gibi buram buram susam kokardı. Ya da beslenme çantamıza annelerimiz ekmek meyve koyardı. Eve geldiğimizde hızlıca çar çabuk ödevler yapılır. Hemen dışarı çıkardık sokak oyunları oynardık. Saklambaç, körebe, dokuz taş, yakar top ip atlardık. Karanlıklarda girerdik evlere herkes birbirine güvenirdi. Komşuluklar çok güzeldi. Kimse kimseden şüphe duymazdı emanet edilirdi evlatlar. Çat kapı gidilirdi, o gün ne piştiyse hali hazırda onlar ikram edilirdi. Şimdi bakıyorum da günler öncesinden hazırlıklar yapılıyor masa dolusu ikramlar oluyor. Bizler içeriye girdiğimizde bebeğin var mı oyuncaklarından hangisi var diye sorardık. Şimdi internet şifresi soruluyor, doyumsuz çocuklar yetiştiriyoruz. Ne kadar çok kaybettik değerlerimizi, çocukluğumuzu. Bayramlar artık bayram değil tatile dönüştü. Unutuldu o güzelim bayram sevinçlerimiz. Akraba ziyaretleri, hasta ziyaretleri sılayı rahim unutuldu artık. Şu an istesek te gidemiyoruz. Rabbim inşallah bir an önce bitirir şu virüsü, normal hayatımıza döneriz. Parklarımız bahçelerimiz cıvıl cıvıl çocuk sesleri ile dolar taşar bizlerde normal hayatımıza döner bir geriye şöyle bir bakar unutulan değerlerimizi hatırlarız. Kaybetmeyelim eski günlerimizi. Anlatalım çocuklarımıza. bir çoğumuz sahip çıkamadık eski değerlerimize bilmiyorum. Belki de ben çok özlem duyuyorum.Sağlıklı günler diliyorum sevgiyle kalın?