Çok uzun zaman öncesinde kulağıma hoş ama anlamamamdan ötürü idraken nahoş gelen bir sözden bahsetmek istiyorum. Hatta bilenler bilir ya da yeni duymuş da olabilirler. Gerçi önceden duymanızın pek de bir önemi yok gibi. Mühim olan payımıza düşeni alıp, aldığımız kadarı ile yaşamaya gayret etmek değil mi? Şimdi gelelim bu söze, bir zamanlar saygı duyduğum bir büyüğümden işitmiştim "söz gümüş ise sükût altındır." Bunu bana neden söylemiş olabilirdi ki? Çok konuştuğumdan ya da gereksiz konuştuğum için mi? İnanın o zamanlar hiçbir fikrim yoktu. Halbuki bu sözü söylediğinde ben henüz küçücük bir çocuktum. Evet söz gümüşse sükut altın. Tıpkı masal gibiydi. Misal, kralın bir oda dolusu altını ve gümüşü, kırk haramilerin mağarasındaki hazinesi, altın yumurtlayan tavuğu, dokununca altın olan adamın hikâyesi, Alaaddin´in sihirli lambasındaki Cin´in altınlar ve gümüşler savurması? Ben bu kadar hayal dünyasında yaşıyorken kulağıma fısıldanan sözün bana masal gibi gelmesi kadar doğal bir durum yoktu. Derken gel zaman git zaman bu kelime, aklımın bir köşesine öyle bir yerleşmiş ki okuma yazmayı öğrenip de biraz yaş olarak büyüdükten sonra ilk işim bu atasözünü araştırmak oldu. Fakat gördüm ki bana söylenen bu sözü okuyarak, araştırarak anlamamın imkanı yokmuş. Biraz tecrübe ile talim etmem gerekiyormuş. Ve sonra anladım ki sözün değeri gümüş, susmak ise kıymetlilerin en güzeli imiş Bana tecrübe ile manasını hissettiren bu sözün ardından olabildiğince sustum. Çünkü bazı anlarda kimsenin göremediği ama benim gördüğüm küpler dolusu altınlara şahit oldum. Sizce de asil ve güzel bir davranış değil mi? Değerli kardeşlerim, sizlerde aynen benim yaptığım gibi öyle bir anda kıymetinizi gösterin ki boş insanların boş sözlerine karşılık etrafınıza altınlar saçın.