Bu haftaki yazım biraz farklı olsun istedim; şiir tadında...
Öncelikle benim anneme ve sonra bütün annelere armağan olsun...
"Daha küçücüğüm! Zaten senin gözünde hiç büyümedim ki değil mi annem?
Kısa bir hasretlik sarmıştı her yanımı daha ben çocukken...
Özlemiştim seni... Sesini telefondan duyduğumda burnumun direği sızlardı... Özlemim haddini aşmıştı!
Lûtfedip rüyalarıma teşrif ediyordun... Anneciğim deyip sıkıca sarılıyordum sana...
O sihirli kelimeye o an alışmıştım annem...
Anneciğim...
Anneciğim!
Anneciiiim...!
Bu böyle uzarda gider. Milyon kere tekrar etmek geliyordu içimden...
Ben büyüyordum ama ruhum çocuk kalıyordu annem...
Yine de söylüyordum o sihirli kelimeyi, ne kadar büyüsem de yürekten anneciğim diyordum.
Eş, dost, akrabalar gerici kafalarıyla "kaç yaşına geldin anneciğim de neymiş!" diye dalga geçseler de ben yürekten söyler aldırmazdım onlar hakkıma girdikleriyle kalırlardı annem...
Hani her hastalandığımda;
Anneciiim çook hastayım!!!
Karnım ağrıyoor!
Dişim ağrıyor!!!
Bu böyle uzarda gider...
Söylesene anne benim doktorum sen miydin?
Yarama merhem sen miydin?
Ha birşey daha var;
o zaman yokluğun ne olduğunu bilmezdi çocuk aklım her şeyim olsun isterdim seni istemeden çok üzerdim, seni çaresiz bırakırdım hakkını helal eyle...
Büyüdüm ben annem. Çok klişe olacak ama keşke çocuk kalsaydım.
Büyüyünce en çok sana yükselttim sesimi... En çok sana nazlandım... En çok seni üzdüm...
Büyümemin tek olumlu tarafı; şu yalan dünya da güvenilecek tek beşerin anne olduğunu öğrendim...
Ben bir tek sana güvendim annem!
Dünyanın yalan, senin gerçek olduğunu öğrendim...
Cennetin neden senin ayaklarının altında olduğunu öğrendim...
Ayaklarının altı şimdi cennet kokuyordur. Beni cennetin kokusundan mahrum bırakma annem...
Hak etmedim biliyorum ama kıyamazsın bana, mahrum bırakmazsın cennetten... Anne yüreği dayanmaz değil mi?
Yüreğindeki merhameti, şefkati fırsat bildim zaten... Fırsat bildik hep...
Cennetin kokusuna talibim annem...
Çocuk yaşta bana emek verip Allah´ın kelamını öğretip okuttun...
Himmetini yine esirgeme benden...!
Bilirim zordur işin...
Dünya´da ki en zor iştir annelik...!
Ama en güzel sanattır...
Çocuklar ise annenin eserleridir...
Eserin senin hep duacın annem...
Eserin duana talip...!
İyi ki de ilk Kur´an temelimi senin dizinin dibinde attım. Zaten senden güzel öğreticiyi başka nereden bulacaktım annem?"
Bu haftaki yazım böyle farklı olsun istedim dostlar. Öncelikle Meleğin timsali anneme ve tüm annelerimize armağan olsun. İnşallah biraz olsun duygulara tercüman olabilmişimdir.
Kalın sağlıcakla...