Rabbiniz şöyle dedi: ?Bana dua edin, duanıza cevap vereyim. Bana kulluk etmeyi kibirlerine yediremeyenler aşağılanmış bir hâlde cehenneme gireceklerdir.?(Mümin 60. Ayet) Kıymetli okurlarım haftalık konuları genelde yaşadıklarımdan veya çevremdeki izlenimlerden etkilenerek belirlemekteyim. Genel olarak insanların düşüncelerine bakacak olursak yazımın girişinde yazdığım ayeti yanlış algıladığımız aşikâr. İnsanlar neden bu kadar isyan içerisinde? Hiç düşündünüz mü? En büyük nedenini yazımın sonunda sizlerle paylaşacağım. Öncelikle ?Dua? kelimesini birlikte inceleyelim. Dua, bir iletişimdir; en kutsal olanla; en aciz olan arasındaki bir iletişimdir. Dua, bir köprüdür; yaradan ile yaratılmışlar arasındaki bir köprüdür. Dua, bir yöneliştir; muhtaç olanların en kutsal olana yönelmesidir? Dua, yalvarıştır; tabiri caizse bir bebeğin annesine acıktım diye ağlamasıdır. Dua, yakarıştır; tabiri caizse aciz olanın Allah´ın huzurunda dilencilik yapmasıdır. Dua, kutlu bir buluşmadır; yaratılmışla sevgilinin buluşmasıdır. Bunlar gibi daha çok manaları, anlamları vardır? Yukarıdaki ayete dönecek olursak, Rabbimiz bizden Dua etmemizi istemektedir. Ama diyor mu ki; duanızı kabul edeceğim. Hayır! Öyle bir söz vermiyor. Ama Duamıza cevap vereceğine dair söz veriyor. Yani isteklerimizin cevapsız kalmayacağını biliyoruz. O halde neden üzülüyoruz. Biz samimi bir şekilde Dua edelim zaten Allah (cc) bize en güzel cevabı verecektir. Biz O´na iman ettik! Sevgiliden gelen her şey güzeldir. Duamızı ya aynen kabul edecek. Ya da aynen kabul etmeyip daha iyisini verecek. Burası çok önemli; belki de hiç kabul etmeyecek çünkü hayırlısı budur! İsyanımızın en büyük nedeni Duayı resmi bir senet olarak görmemizden kaynaklanmaktadır. Dua bir senet değildir. Dua bir bakıma dilenciliktir. Allah´a yakarıştır? Yalvarıştır? O vakit hiçbir şekilde isyan etme hakkına sahip değiliz vesselam?