Yazıyorum yazmasına da anlamıyorsa yazdıklarımı nedendir bu ısrarım, duymayan gönül ahrazına... Seslenmeden yine de edemiyorum... Dün akşam özlemiyle yastığa baş koyduğumda; yüreğimdeki ıstırabı ile başlayan yangın, kızıl aleviyle gökyüzüyle buluşuyorken, yorgunluktan bitap düşmüşüm ayıramıyorum; rüya mı, serap mı?   Yoksa bir hayal mi? Duymak istediğim sesinin her bir tınısı için dualarla yalvarışıma, dışarda başlayan yağmur, gecenin sessizliğine cevapmış gibi uyandırarak heyecanıma tüm hırçınlığıyla karşılık veriyor... Merakla cama vuran seslere perdeyi araladığımda, yağmur altında silüetinle beliriyorsun, cezbediyor gözlerin, titriyorum, biçare halim dalıyorum gözlerinde uçsuz bucaksız bir aleme, dahası, penceremden içeri giriyorsun, yüzümde dolaşmaya başlıyor nefesin, ıslanmış saçlarından süzülen damlalar kutsanmış birer iksir, şaşırıyorum; karanlığı aydınlatan ışıltının her zerresinde soluğum kesiliyor, kurtulmak istediğin ıslak elbiselerin hiç bilmediğim cömertliğinle kış ayının ağırlıklarını atar gibi üzerinden sıyırılıyor, işte bahar diye iç  geçiriyorum, cesaretimi toplayıp sana gönderdiğim bir mektubu hatırlatıyor bu halin, büyülenmişim, dilim lal, sımsıkı kapanmış dudaklarım seslere yol vermiyor, konuşamıyorum Sen karşımda, ben sende kaybolmuşum, davetkar mahçup bedene dokunamıyorum, sonra sen; korkuyla karışık beceriksizliğimi yüzüme vururcasına kızgın, alelacele, arkanı dönüp sisler altında karanlıkta kayboluyorsun...