Bir gün devrin meşhûr âlim ve zâhidlerinden Dâvûd-i Tâî, Câfer-i Sâdık hazretleri´nin yanına gelmişti. Ona dedi ki: Ey Peygamber efendimizin torunu! Bana bir nasîhat ver. Çünkü kalbim karardı. O da buyurdu ki: Ey Dâvûd! Sen, zamanımızın en zâ¬hidi, Allah´tan en çok korkanısın. Benim nasîhatime ne ihtiyâcın var? Ey Resûlullah´ın torunu. Sizin bütün yaratılmışlara üstünlüğünüz var. O büyük Peygamberin kanı damarlarınızda dolaşmaktadır. Onun için herkese nasîhat vermeniz, üzerinize vâciptir, borçtur. Ey Dâvûd! Ben kıyâmet günü gelince, ceddim Muhammed aleyhisselâmın elimden yakalayıp; Niçin Bana hakkıyla uymadın? de¬mesinden korkuyorum. Bu işler, nesep, soy işi değil, ibâdet ve amel işi¬dir. Dâvûd-i Tâî bu sözleri duyunca ağlamaya başladı ve dedi ki: Yâ Rabbî! Onun varlığı Peygamberlik soyundan meydana gelmiştir. Sözleri yaşayışı herkese senettir, delildir. Dedesi Resûl aleyhisselâm, annesi Betûl (Hazret-i Fâtıma) olduğu halde, böyle düşünürse, Dâvûd da kim oluyor ki, yaptıklarının bir kıymeti olsun!* Her kim gördüğünden ibret almazsa, onun görmemezliği görme¬sinden üstündür. * Cehennem yoluna düşüp de Cennet arzu eden kimsenin hâli, ku¬zeye gidip Hacc-ı şerîfe gidiyorum diyenin hâline benzer.* Hırs sâhibi her zengin fakirdir. Kanâat eden herkes zengindir. * Ya göründüğün gibi ol, ya olduğun gibi görün.* Bir müminin kalbini hoş tutmak, bana nâfile hac yapmaktan iyi gelir.*Allahü Teâlânın rızâsına kavuşmak için amel eden, sevap kazanır.* Yapılan ibâdete karşı bedel beklemek, Allahü Teâlânın lütfunu unutmaktandır. * Aklın kemâli tedbirinden, şahsın asaleti ise huyundan anlaşılır.