Seni gülüşünle sevmiştim, kaybedeceğim korkusuyla öyle sıkı sarıldım ki sana; kara toprağa verilen sevgili ağıtlarıyla… Yaşamadın ki sen nereden bileceksin; ruhun avuçlardan kaçışını, kabre henüz düşmedi bir iki damla göz yaşın, sırtını dönüp yürümedin olmadı, sevgiliyi hiç kaybettiğin… O soğuk, sessiz, zifiri karanlıklarda gece kuşlarıyla kalmadın ki baş başa… Seni öyle seviyorum ki; tenine dokunan o sert esen rüzgarları, rastlaşan bir çift gözü, sorgusuz yolluyorum senden çok uzakta sürgünlere… Korku melekleri sardı etrafımı baktıkça sana, sarardı yüzün saklandı tebessümün… Nasıl bırakacaktım seni, gönül iklimlerinin baharı, doymadan ben yüzündeki tebessümü, kızgın, çöllere terk etmişim… Ama bir dokundum onlara lime lime düştü sızısı içime… Seni gülüşünle sevmiştim düştü pişmanlıkların acısı içime… Geri gelsin artık, bülbüllerin kader arkadaşı tebessümün… Alevler sardı sessiz inliyorum, sessizliğin altına sakladığım sensizlik hüsranları; kaybedilmekten korkulan aşkının ebedi sürecek bendeki matemi… Seni gülüşünle sevmiştim, bahar kokulu sevgili, ne olur hep gül sen…