İnsanoğlu doğar ve çıkar uzun ince bir yola. Bu yol üstünde bazen sık sık bazende nadir olarak  yorulduğu, açıktığı ve biraz da olsun bugünün tabiriyle ?eğlenmek? için hana uğar. Bu hanın adı "Benlik" hanıdır. Bazılarının hayatı bu hanlarda geçerken bazılarının hayatı neredeyse tamamen yolda geçmiştir. Ama her insan mutlaka uğramıştır bu hana az veya çok. Herkes bilir hanlarda ne vardır ne yoktur. Bilir ki insanoğlu bu handa rahatlık vardır, yemek vardır, eş-dost vardır, eğlence vardır, vardır kere vardır işte. Buranın bünyesinde barındığı bütün özellikler, insanoğluna buraya ait olduğunu hissettirmesi için türlü türlü tatlı oyunlar oynamak için vardır. "Benlik" hanı öyle aldatmacalı öyle büyülü bir yer ki insan içeride bir gün konakladığı zaman aslında ihtiyacı olan her şeyin bu handa var olduğuna kendisini inandırır veya inandırmak ister. Bu handa da uzunca bir süre kalmayı planlar. Konaklamak için geldiği bu hana, hancı olur çıkar. ?Hele biraz eyleşiyim burada daha sonra yoluma devam ederim.? der. Konaklamak için geldiği bu hana, hancı olur çıkar. Ama yol o kadar merhametlidir ki kendisini hatırlatması için hanın çevresine bazende içine yıldırım düşürür, depremler oluşturur ki handa konaklayanın dikkatini çekmek ister. Konaklayan kişi bazen bu işaretleri bir felaket zannedip hanın dışarısının tam bir kıyamet olduğunu düşünüp ilk başta geçici olarak girdiği hanını güçlendirmeye başlar. Kapıları kapatır, üstüne demir sürgü çeker, pencereleri kapatır, kalın perdelerle ve siyah kâğıtlarla kapatarak kendisini dı?ardan izole eder. Bazende konaklayan kişi, aslında dışarıda yürümesi gereken bir yol olduğunu, hanın geçici güzelliklerinin aslında güzellik olmadığını hatırlar. Bu kişi işaretleri doğru anlamıştır ve böylece tekrar yola koyulmuştur. Bitti mi hikaye?. Bitmedi, biter mi öyle hemen yola koyulmakla. İnsanın başına yolda neler geleceğinden haberler var. Bu yol öyle zorlu bir yoldur ki; bir adım atar hemen gözleri eskiden rahat ettiği hanı hatırlar, bir tepe geçer gözleri hanını arar, çok yorulduğunu biraz olsun dinlenmesi gerektiğini düşünür, zihni handadır. Bu yolun çilesi bitmez, insanı hana teşvik eden bin bir türlü zorluk vardır. Hava soğuk üşürsün, han ararsın, saatlerce yol yürürsün sonunu göremezsin ne zaman biteceğini bilmezsin, daha önce bildiğin hanı ararsın. Eee doğa işini yapıyor diye insanoğlu işini yapmayacak değil ya.  Devam edersin yoluna, çamurlu yolları aşarsın, dağları tepeleri aşarsın, yolun ne zaman biteceğini bilmediğine, nerede olduğunu bilmediğine kısacası bilinmezliğe tahammül edersin, eşinin-dostunun ve güzelliklerin olduğu hanına gitmekten vazgeçersin, günlerce aç kalır, susuz kalırsın yinede vazgeçemezsin. Düşersin, kalkarsın devam edersin, devam edersin ve yine devam edersin. Pekala sonuç?. Madem o kadar yol yürüdük, karlı dağları aştık, susuz çölleri geçtik bu yol ölmeden biter der misiniz? Bitmez canlar bitmez. Bu dünyada, insanoğlunun payına düşen, yol üzerindeyken can vermektir. Yol üzerinde can veren, gittiği yerde yoldan tekrar canını teslim alır. Sen handa canını verir isen, gittiğin yerde de handan alırsın. Bunlara ek olarak sevgili dostlarım, yol ehli olan, handa konaklayanları yadırgamaz. Bilirler ki bu yolun üstü hanlarla doludur. Yine bilirler ki ölmeden yolda mi ölecek yoksa handa mı belli değildir. O yüzden handa olanlara da potansiyel bir yolcu gözüyle bakarlar. Yazımı bitirmeden önce, tanımış olduğum bir kaç kişinin halinden haber vereyim size; bunlar öyle insanlardır ki hanın aldatıcı güzelliğinden vazgeçmiş fakat yoldaki zorluklarla da mücade etmekten korktukları için hareket etmekten çekinen arafta kalan insanlardır. Buradan onlara sesleniyorum, inanın bana nasıl handaki güzellikler aldatıcı ise, yoldaki zorluklarda aldatıcı. Hele bir yola çık yolun sahibi yardımcı olacaktır inşallah. Selam olsun yol üzerinde yürümüş ve can vermiş olanlara. Selam olsun yol üzerinde yürüyenlere. Selam olsun handa konaklayan potansiyel yolculara. Ey yolun, hanın ve canın sahibi, bizlere emanet ettiğin bu canı, yol üzerinde almayı nasip et. Evde kalın, sağlıcakla kalın, hoşçakalın.