Yedi yıl beklemişim güneşi aramışım kendini saklayan nilüfer çiçeği; unutulmuş bir dünyaya gelmişsin rüyalardan uyanmışım siyahlarına gözlerimi açmışım öfkelerinde mutluluğu aramışım bir muammadır gelişin, kurak ruhuma yağmur olup aktın sende filizlendi umutlarım gökyüzünde çiçekler açtı sonsuzluk ışığını siyahlarında yaşadım… Merhametine muhtaç adım adım tükendi yıllar ayaklarımda yollar hep sana yürüdü, kapını çaldım çalarken hemen açılır sanmadım ayrılmadım hiç önünden sabrettim, dumanı olmayan kahrın ateşine bilmeden şefkat gibi sığındım sonu gelmeyen azabına, hasretlikler yüreğime ilmek ilmek örüldü yudum yudum içtim sen diye acıları, ipek gülüşüyle “ve son” diyen kapısında divane olduğum sır birer birer kapattı perdelerini güneşin, vuslatı sevmeyen uğultulu alevli fırtına bitmeyecek ıssızlığı soktun hayatıma…