Bir zamanlar neşeyle kanat çırparken yükseklerde; mesut, sevinçli, hayat dolu… Kırıldı kanadım alçaklarda, yerdeyim şimdi; korkak, ürkek, kaygılı… Kavuşma heyecanının imkansız yolculukları umuda taşıdığı, göze aldığım göç yollarının biterken o zamanları, ayak seslerinden kaçıyor oldum, saklanıyorum artık… Karanlık bir köşede, çatı aralarında; suskun, yapayalnız, kimsesiz, gözleri kapalı maziyi düşünüyorum… Özlüyorum gökyüzünün süzüldüğüm maviliklerini… Bedenimi koynuna alan rüzgarların zevkten çılgına döndüren okşamalarını özlüyorum… Dalga dalga saran heyecanların arzuyla birleştiği dokunuşları arıyorum… Arıyorum kırılan kanadımı… Uçamıyorum kırık kanatla… Çaresi olmayan bir derdin, biten bir hayatın hüznünü öyle zor ki yaşamak… Dans ettiğim eşsiz güzellikleri içinde semanın, hep tepesinden baktığım; kıskanıyorum şimdi kanat çırpan yerdeki o çekirgeleri, böcekleri… Terk edilmiş ve mahzun akıbetini beklerken; ruhumu, bedenimi kemirmeye hazırlanan; gördükçe kahroluyorum karşımda duran bütün sürüngenleri…