Öyle özlüyorum ve o kadar çok seviyorum, aşığım; rüyalarımdan ayrılmayan dayanılmaz ihtirasım sana… Hep yıldızına bakıyorum, sığınıyorum burcuna… Işıltına diz çöküp, eğiliyorum rüzgarına… Uzaklaşıyorsun her uzandığımda, kaybettiğimi sanıyorum, ama ümitsiz olamıyorum, koşuyorum umuduna… Bir baht dedim sana, bir şeref bir onur oldun… Sen dedim gururla, tariflere sığdıramadım mısralarda, ruhlar çağrıldığında kıyama, zamana inat koşacağım yine Kızıl Elma’ya… Anlatırlar mı bilmem masallarda, divane dolaştığımı yalın ayak dağlarda… İçime koyduğun kor ateşinle, yalnızlığın koynunda, ebedi olmak için seninle, sadık kalacağım kavuşma yeminine… Sen ki Kızıl Elma; gök kubbe avuçlarında… Öyle yücesin; sığmıyorsun hayallere, sen istemedikçe binlerce parçaya böldüğün aklımda tutamayacağım, sana ait hiç bir hatıra… Semaya yükselen alevlerin göz alıyor, tutkusuyla yakıyor, çekiyor sana… Her gece seni getiren hep benimle kalacak derdest ettiğin sonsuzluk ihtişamı ruhumun; aşkı hümayunu “Kızıl Elma” sevdası, yaksa da avuçlarımı, mefkuredir, bırakmayacağım…