Bir dünya yaratıyor insan; rüyalar, düşler, hayaller… kimilerine veriliyor bazı roller; dağıtılıyor umutlar… İnanmak istedikleri hep öne geçiyor… Sonra yarattıklarına tapınma başlıyor… Büyütülüyor; büyüyor hayaller, gerçekle serap karışıyor öyle tatlı ki düşler, ucu sonu yok ki hayalin, dönülüyor, terk ediliyor; kimi zaman korku oluyor gerçekler, biraz yumuşaksa kalp; tanışmışsa bir defa sevgiyle amadedir çabucak inanmaya, gönül desen; hep görünmeyen yükseklerde; ama hazırdır şahinlere av olmaya, işi zaten o… Ay ışığı benden çok hayale dost oluyor, yıldızlar desen; adı üstünde, olmayan yıldız yaratmak değil mi mesleği, mehtap; göz kamaştırmaktır işi, geceler ki; her bir doğruyu gizlemezler mi? Hele o şarkılar; ruha akıtılan melankoli… Esirdir artık akıl hayale, köledir yarattığı, gerçek olmayan sevgiliye gerçek olsa da kılavuzu gönüle… Geceler haramdır sabah olmaz, uykular korkudur; hayaller kaybolur, ya rüyalara gelmezse? Artık; acılar zevk verir, sevgili; hayır! Yok derse, mutluluk bakışlarındadır onun, tebessümü umuttur, kaş çatışı karalar bağlamaktır hayata senin değildir artık ruhun, istemesen de her çırpınışta, gönüllüsündür kollarına tutunmaya, sürer gider gel-gitler kimi gün isyanlarda kimi gün sevdalardadır aşka tutulan… Ama bazen ortaya çıkar korkulan; ulu dağlar birer küçük tepe, heybetli görülen akarsular birer ırmak, nefes aldığım, hayat veren o güzelim ormanlar heyhat ağlıyorum; meğer birer serap! Bir gün önce semalarda süzülen kanatlı meleğin, ne işi vardır yerlerde? Efsun bozulmuş, sevda sisli bir rüyada ölmüştür…