Sevgisizlik en büyük açlıktır aslında, varlık değeri görülmemiş hiçe sayılmış, yok edilmiş, duygusal anlamda fiziksel şiddete maruz kalmış hapsolmuş önemsizsin sen demektir. Aslında bu hangi yaşta olursan ol ister çocuk, ister genç, ister yaşlı,  okuduğumuz dehşet verici haberler karşısında ise ne hale geldik diye soruyor sorguluyoruz. Eğer çocuklarımıza önem vermezsek nasıl olsa anlamaz dersek yaptıklarını yaptıklarımızı görmezden gelirsek sevgisiz büyütürsek işte bir gün bu çocuklar gün gelecek zehir saçacak biz güzel ekimler yaptık çiçek açsın derken zehir saçacaklar. Onları Yüreğimizin kimliği gibi hep yanımızda taşıyalım. Aynı ilgi ve şevkatle kendimize de göstermeliyiz. Bunu becerebilirsek farkında olmadan başkalarını da, sevmeyi öğrenebiliriz. Ahlak sahibi olmak meslek sahibi olmaktan daha yüce bir duygudur. O halde  vahşete çocuklarımıza  çocukluğa  gereken önemi, sevgiyi vererek  en büyük cezayıda çocuklarımızı, gençlerimizi  bu hale getirenlere aileleri, anaları, babaları, yüreği yananları  çocukluğu zindana çevirenlere en büyük ceza verilmesi umuduyla diyelim.