İnsanın kendi ruhunu tanıdığı, ruhuyla da kalbine dokunduğu anda aşkın o zarif, o latif ve o ince sızısı aklın önüne geçiyor, bir sonsuzluk kavramı sarıyor insanı? Düşler ve hayaller geliyor ardından? Bir anda gelmişiniz, geçmişiniz, yaşadıklarınız, yaşayamadıklarınız, umutlarınız, söyleyemedikleriniz, bir kitap kapağı, bir şarkıdan, bir enstrümandan gelen bir ses sizi artık rahat bırakmıyor. Hele gecelerin o sessiz, insan benliğini kuşatan o koyu siyah gri derinliği kelimeleri ardı ardına zihninize getiriyor ve yaz diyor. Artık duramıyorsunuz? hislerin yarattığı; güçlü, dayanılmaz baskı öylesine rahatsız ediyor ki çaresiz yazıyorsunuz. Arkası gelmiyor ve kelimelerle söyleşi başlıyor. Hatıralardan silemediğimiz, kıyıda köşede biriktirdiklerimiz, ruhun bitmeyen hayal dürtüleri birer birer şiirin o sonsuzluk saltanatının hükümran gücü olarak ruhunuzu kimi zaman rüyalarınızda da yalnız bırakmıyor. Sık sık uyanıyorsunuz. Yakınmalar ve yakarışlarla vücut verdiğiniz kelimelerin sultanlık cazibesinin muhteşem salvoları ruhu yakıp kavuruyor. İniltiye, acıya ve zevke dönüşüyor bütün duygularınız ve şiirle bütünleşiyor büsbütün hayatınız. Ben demişiz benlik olmuşuz, Bildik demişiz bilmiş miyiz? Bilmediklerimizi bilmeyiz? Görmüşüz zahiri Bir çift göz içinde Hüküm vermişiz Neyi neylemişiz Kaybolup gitmişiz biz Bir çift göz içinde Biçare pervaneyiz Beyhude döneriz; Döndükçe yok olup gideriz? Mağrur önünde mağduruz Başımız üstünde; Rahmettir bazen Yağmur olur yağar, Şiddeti ateştir bazen Kavurur yakar, Verilmiştir bir kere karar Hükümranındır hüküm Biçare pervaneyiz Döner dururuz Döndükçe yok olur gideriz Bir çift göz içinde? Orhan Çimen   Perdeler hiç kapanmasa   Tiyatro sahnesi kurulmuş sanki Sessiz oynanıyor bütün oyunlar? Anlattıklarını anlamıyorum Iyi bir şey mi söylüyorsun? Öyle kırılgan, alıngan oldu ki Kalbim, şaşkın bakıyorum? Bir peri uysallığı var üzerinde Çok alışkın değilim sendeki bu yüze? Yazdığın senaryonun kimler neresinde? Ezberimde değil kalacak mıyım hep aynı yerde? Korkuyorum her an değişecek gibi sahnede? Kağıt kalem elinde, mühür gözlerin Ferman oluyor, keskin kılıç sesin? Acı ile yoğurulmuş kaderiyle Aynı hayat içinde nasıl birleşti Beyaz tenli kadın bizimle; Çok yakışıyordu buğulu gözleriyle Alkışların en güzel yerinde... Çabuk kayboldu yine? Dönüp bakıyor sana, bu kaçıncı yakarışı? Belli ki kalmak istiyor sahnede? Oyunu kendine göre yazmışsın nafile; Kıpırtı yoksunu, aciz, korkak, Büyülenmiş, gözleri dudaklarında Çekingen adamın; Bekliyor çıkacak her emirde, Biliyorsun istesen yakacak sanki bütün bir dünyayı? Galipsin, teksin saray Ece´si. Üzerinde incili kaftan. Şahinisin her adımında tüm sahnelerin? Ezgiler, sahne ışıkları hayran bakıyorlar sana Rolümü bıraktım dönüp duruyorum gururla etrafında Diliyorum sahnedeyken sen Perdeler hiç kapanmasa?