Bazen öyle bir duruma geliriz ki arapsaçı gibi dolaşır içinden çıkamayız. Anlatmak istediğimiz konunun bir köşesinden başlarız anlatmaya. Anlattığımızı düşünerek rahatladığımızı sanırız. Ne yazık ki bir de bakarız ki karşımızdaki insan anlamamış ya da bizim söylediklerimizin anlamını değiştirmiş kendince bir yorum katmıştır. İyice içinden çıkılmaz bir hal almıştır. Hani derler ya anlattığın şeyler karşındakinin anladığı kadardır. Haklı olarak kırılırız, sinirleniriz, üzülürüz. Bildiğimiz gibi karşımızda ki insanın anlama ve konuyu kavrayarak analiz etme kapasitesi farklıdır. Herkes aynı anda ve aynı anlamda anlayamaz. Bazen çok basit görünür, kolay gelir ama dünyada insanları anlamak ve tanımak kadar zor bir şey yoktur. Birini tanıdım diyorsunuz iyi veya kötü bir karar veriyorsunuz. Ön yargılı davranmaktan kaçınıyorsunuz. Genelde bakınca “ya bu iyi bir insan” dediğiniz kişiyi bir gün bakıyorsunuz ki hiç tanıyamamışsınız. Hani bir söz var “birine çok iyi deme gün gelir düşmanın olur, Birine de kötü deme gün gelir en iyi dostun olur.” Ya da karamanın koyunu sonra çıkar oyunu. En iyi değdiğimiz insanların bile sonradan türlü türlü huyları çıkıyor. Tanıyamıyorsunuz. Üzülen siz oluyorsunuz. Yani Takke düştü kel göründü oluyor. Bu nedenledir ki hiç kimseyi iyi tanımadan iyi veya kötü diye yorum yapmayın. İnsanları karakterlerine göre kısımlara ayırmak çok kolay. Kişi kendini belli ediyor hangi karakterde, kişilikte olduğunu. Anlamak için fazla bir zamana gerek kalmıyor. Birde bazı insanların anlamamış gibi rol yapması ve defalarca anlatmak ve anlattığını birde açıklamak zorunda kalmandan dolayı strese girmen kaçınılmazdır. İnsan işine gelmeyince anlamamış geliyor ya da işine geldiği gibi anlıyor. Günümüzde her şey çıkara dayanıyor. Yeri geliyor üç maymunu oynuyorlar. Çıkar her şeyin üstüne geçti. Yeter ki nokta kadar bir çıkarı olsun. Yapamayacağı hiçbir şey kalmıyor.