Yine içimiz yanıyor…
Yine terör… Hem de terörün en namertcesi…
Nefesimiz, hayatımız, yaşam temellerimiz olan ormanlarımız alev alev…
Dilimizde tek kelimeyle orman dediğimiz aslında içerisinde binlerce ağaç binlerce canlının barındığı yerlerin katledilmesi olan büyük felaket yaşanıyor ülkemizde. Tek bir ağacın çok uzun yıllarca büyüyebildiğini hesap edersek katliamında ne kadar büyük olduğunu daha iyi anlarız. Her yıl yaşansa da bu tür felaketler, bu kez bir farklı uzandı ormanlarımıza bu namert eller. Bir yer yetmedi iki yer yetmedi danışıklı katlettiler tüm kıyılarımızda ki yeşilliklerimizi. Sadece yeşilliğimizi mi? İçinde barındırdığı binlerce canlıya ne demeli. Onlarda cayır cayır yanarak kül oldu. Evini ekmeğini hayvanını kaybeden insanları da düşünürsek büyük bir dram var ortada. Hepimiz haberlere, sosyal medyalara kitlendik. Elimizden bir şey gelmeden izlemekse bizi bitirdi.
Bir afet ülkesi olmamıza rağmen bi türlü alınamayan önlemler, ayrılmayan ödenekler, kurulup hazır olmayan ekipmanlar, olması kesinlikle şart olan makine ya da uçaklar ise duygusal yıkımımızın yanında öfkelenmemizin nedeni oldu. Milletçe elimizden geldiğince(ki her zaman yapmaya çalışıyoruz) birlik olup destek olmaya çalışıyoruz. Ne ihtiyaç varsa ulaştırmaya, yardım kampanyalarını takip edip destek olmak için çaba içerisindeyiz. Ama yetmiyor ne oradaki yıkımı onarabiliyoruz ne de yitip giden canları geri getirebiliyoruz. Bu arada her kafadan bir ses çıkıyor. Terör oluşu neredeyse herkesin ortak kabullendiği bir durum. Peki, öyleyse bizim istihbarat kuruluşlarımız nerede? Bu felaketlerin, katliamların haberi neden önceden bir türlü gelemiyor? İstihbaratımız bizi uyarıp yardımcı olamayacaksa neden var? Devlet adamları neden konuşmayı bilmiyor. Ağızlarından çıkanlara dikkat etmeden duygusallığın en üst seviyede olduğu bu dönemde neden milleti delirtiyorlar. Üsluba, kelimelere bu hassas dönemde dikkat etmeyeceklerse neden bizi yönetiyorlar?
Ormanlar alev alınca doğal olarak fidan bağışı kampanyaları başladı. Elbette ilk akla gelen yardım anlamında buydu. Ancak unutulan ya da daha ön planda olması gereken biraz atlandı sanırım. Bu afet alanlarında evini, geçim kaynağı olan hayvan ve ağacını kaybeden yüzlerce insan feryat ediyor. İlk onların yaralarının sarılması gerektiği düşüncesindeyim. Çünkü halen yangınlar devam ediyor ve toprağın dikime hazır olması çabuk olmayacak. Bu sebepten mağdur olan insanlarımızın yaralarını sarmalı en azından onları rahatlatmalıyız.
İnsanların boş konuşup orda burada birbirini eleştirip açık araması yerine net çözümlerle hareket edilmesi gereken bir zamandayız. Hangi acıyı düşünüp yardımcı olacağımızı şaşırdık yerine planlı adımlar atılmalı. Çünkü sadece yangınlar değil, ülkemizin diğer bölgelerinde sel, deprem gibi felaketlerde yardım beklemekte.
Muhalefet, iktidar, bizi yönetenler böyle dönemde birbirlerinin açığıyla uğraşacağına, eksiklerini, yanlışlarını görsün bir kendilerine çeki düzen versinler. Bundan sonra için doğru planlı, faydalı adımlar atsınlar. Ki bu kadar ileri teknolojilere rağmen haber alamadık, önlem alamadık, hazır olamadıkları duymak istemiyoruz. Her şeyin önceden önlemini alacak güce sahibiz. Bu millette her zaman ki gibi duyarlılığını fazlasıyla göstermektedir.
Son günlerde araştırmalarımda ve paylaşımlarda gördüğüm önemli bir konu var. Ormanlarımızda bolca bulunan ya da en çok diktiğimiz çam ağaçlarının aslında bu tür durumlarda tam bir bomba gibi yangını hızlandırdığı çok çabuk alev alıp başka yerlere sıçrattığı gerçeği de aklımda kocaman soru işareti oluşturdu. Sürekli çam fidesi alınıp çam fidesi dikimi yapılması gelecekte yaşayacağımız bu tür felaketleri getirmeyecek mi? Oksijenden başka hiçbir işe yaramayan çam ağaçları ülkemizin dağında bayırında bomba gibi büyüyüp beklemekte. Hem ekonomiye faydalı hem daha dayanıklı olması sebebiyle zeytin gibi ağaçların dikilmesini öneren uzmanlar bu konuda farklı bir bakış ve bilinci bizlere sunuyorlar.
Bütün yapacağımız bu hazırlıklar geleceğimiz çocuklarımıza muhteşem bir miras, bugünden gelecek adına alınmış en kaliteli ve etkili önlemdir.
